Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to disoun

  • 1 abdico

    1.
    ab-dĭco, āvi, ātum, 1, v. a. (prop. to indicate, announce something as not belonging to one; hence),
    I.
    In gen., to deny, disown, refuse, reject.—With acc. und inf.: mortem ostentant, regno expellunt, consanguineam esse abdicant, deny her to be, Pac. ap. Non. 450, 30 (Trag. Rel. p. 84 Rib.):

    abdicat enim voluptati inesse bonitatem,

    Pseudo Apul. de Dogm. Plat. 3 init. —With acc. (so very freq. in the elder Pliny): naturam abdico, Pac. ap. Non. 306, 32 (Trag. p. 120 Rib.):

    ubi plus mali quam boni reperio, id totum abdico atque eicio,

    Cic. de Or. 2, 24, 102:

    legem agrariam,

    Plin. 7, 30, 31, § 116:

    corticem,

    id. 13, 22, 43, § 124:

    ea (signa) in totum,

    id. 10, 4, 5, § 16; cf.:

    utinam posset e vita in totum abdicari (aurum),

    be got rid of, id. 33, 1, 3, § 6:

    omni venere abdicata,

    id. 5, 17, 15, § 73 al.
    II.
    In partic.
    A.
    Jurid. t. t., to renounce one, partic. a son, to disinherit (post-Aug.):

    qui ex duobus legitlmis alterum in adoptionem dederat, alterum abdicaverat,

    Quint. 3, 6, 97; cf.:

    minus dicto audientem fllium,

    id. 7, 1, 14:

    ex meretrice natum,

    id. 11, 1, 82 al.:

    quae in scholis abdicatorum, haee in foro exheredatorum a parcntibus ratio cst,

    id. 7, 4, 11.— Absol.:

    pater abdicans,

    Quint. 11, 1, 59; cf.:

    filius abdicantis,

    id. 4, 2, 95; and:

    abdicandi jus,

    id. 3, 6, 77.—Hence, patrem, to disoun, Curt. 4, 10, 3.
    B.
    Polit. t. t.: abdicare se magistratu, or absol. (prop. to detach one's self from an office, hence), to renounce an office, to resign, abdicate (syn.:

    deponere magistratum): consules magistratu se abdicaverunt,

    Cic. Div. 2, 35, 74; so, so magistrutu, id. Leg. 2, 12, 31; Liv. 4, 15, 4 al.:

    se dictatu. rā,

    Caes. B. C. 3, 2; Liv. 2, 31, 10; 9, 26, 18 al.:

    sc consulatu,

    id. 2, 2, 10; Vell. 2, 22, 2:

    se praeturā,

    Cic. Cat. 3, 6, 14:

    se aedilitate,

    Liv. 39, 39, 9 etc. Likewise:

    se tutelā,

    Cic. Att. 6, 1, 4; and fig.: se scriptu, Piso ap. Gell. 6, 9, 4; cf.:

    eo die (Antonius) se non modo consulatu, sed etiam libertate abdicavit,

    Cic. Phil. 3, 5, 12. — Absol.: augures rem ad senatum;

    senatus, ut abdicarent consules: abdicaverunt,

    Cic. N. D. 2, 4, 11.—
    b.
    With acc. a few times in the historians:

    (patres) abdicare consulatum jubentes et deponere imperium,

    Liv. 2, 28 fin.:

    abdicando dictaturam,

    id. 6, 18, 4.—In pass.:

    abdicato magistratu,

    Sall. C. 47, 3; cf.:

    inter priorem dictaturam abdicatam novamque a Manlio initam,

    Liv. 6, 39:

    causa non abdicandae dictaturae,

    id. 5, 49 fin.
    2.
    ab-dīco, xi, ctum, 3, v. a. A word peculiar to augural and judicial lang. (opp. addīco).
    * I.
    Of an unfavorable omen, nod to assent to:

    cum tres partes (vineae) aves abdixissent,

    Cic. Div. 1, 17, 31.—
    II.
    In judicial lang.: abdicere vindicias ab aliquo, to take away by sentence (=abjudicare), Dig. 1, 2, 24 (cf. Liv. 3, 56, 4).

    Lewis & Short latin dictionary > abdico

См. также в других словарях:

  • Latour-de-Sabran — Robion Robion Pays  France …   Wikipédia en Français

  • Robion (Vaucluse) — 43° 50′ N 5° 07′ E / 43.84, 5.11 …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»